Nasze historie: co znajduje się w pudełku?

Duncan Barrett

Mieszkaniec Londynu, Duncan Barrett jest pisarzem i edytorem specjalizującym się w biografiach i wspomnieniach.

Dorastał w Londynie i studiował język angielski na Jesus College, Cambridge. Jest autorem czy współautorem kilku bestsellerów uznanych przez brytyjski magazyn Sunday Times . Ostatnią napisaną przez niego książką jest książka pt. „Men of Letters: The Post Office Hereos Who Fought the Great War.”

Po śmierci babci, Helen Hudson, w 2006 roku, mama Duncana otrzymała pudło zawierające dokumenty i artefakty związane z historią rodziny.

Odkrywanie zawartości pudełka było niezapomnianym przeżyciem. Wszystkie przedmioty – i związane z nimi opowieści – odnosiły się do moich krewnych, których nigdy nawet nie poznałem. Cała zawartość pudełka była pracą, którą wykonała moja ciocia i babcia, i ich wkładem w zachowanie cząstki historii naszej rodziny; połączyły one swoje drzewa genealogiczne i zorganizowały wszystkie materiały zawarte w pudełku. Obejrzenie zawartości sprawiło, że poczułem bliskość babci, którą straciłem.

Kosmyk włosów Geralda zachowany w czarnej broszce.

Dorastając, Duncan nigdy nie przejawiał zainteresowania historią rodziny, przodkami – wydawało mu się to bardzo odległe, anonimowe twarze w albumach ze zdjęciami. Po zapoznaniu się z materiałami z pudełka „poznał ich”nieco lepiej, głównie czytając listy krewnych, które wysyłali do siebie.

Moja praprababcia, Lizzie-May Layton rozpoczęła prowadzenie tego pudełka w celu upamiętnienia swojego syna Geralda, który zmarł mając zaledwie 2 lata. List, który napisała do swoich rodziców zaraz po śmierci syna łamie wręcz serce ze wzruszenia. Kilka dekad później jej własny syn cierpiał z powodu podobnej utraty, i list który napisał wówczas do mojej praprababci jest równie smutny. Czytanie tych listów uświadomiło mi, że moi przodkowie byli tak samo prawdziwi, jak członkowie rodziny, z którymi dorastałem. Uświadomiło mi to, że jestem częścią historii rodziny, jestem tu dzięki nim -moim przodkom. Wspaniałe doświadczenie.

Zdjęcie rodzinne Lizzie-May i Waltera Layton z ich dziećmi.

Czy takie odkrycia, jak to opisane powyżej mogą zmienić kogoś nastawienie do rodziny? Duncan twierdzi, że ważne jest aby „uczłowieczyć” swoich przodków, do takiego stopnia, do jakiego jest to możliwe, uświadomić sobie, że byli ludźmi, takimi jak my, z własnymi marzeniami, nadziejami, rozczarowaniami, i niekiedy poczuciem rozpaczy.

Nawet jeśli jedyne, co pozostało Ci po nich, to zniszczona fotografia, czy parę informacji ze Spisu Ludności, każdy z nich – z Twoich przodków- był takim samym człowiekiem, jak Ty, któremu przyszło żyć w takich, a nie innych czasach. Nawet jeśli nigdy nie poznałem mojej praprababci, pomogłomi to zrozumieć, że moja babcia Helen, z którą byłem bardzo blisko, dorastała z nią – z moją praprababcią – była z nią do jej późnej starości. Nie jesteśmy tak „odcięci” od naszych przodków, jak myślimy że jesteśmy – są powiązania, które przekazywane są kolejnym pokoleniom.

Duncan podzielił się także swoimi przemyśleniami o tych członkach rodziny, którzy zachowują historię.

Ogólnie, wydaje się, że zawsze znajdzie się jeden członek rodziny, który bierze na siebie tę odpowiedzialność  – moją radę jest to, abyś dowiedział się, kto to jest u Ciebie w rodzinie, zakładając że ta osoba nadal żyje, i spróbuj dowiedzieć się od niej wszystkiego, co możliwe.

Dla wielu, historia rodzinna, a w tym sposób i życie, jakie prowadzili ich przodkowie jest fascynująca.

Pudełko Geralda

Duncan mieszkając w Londynie, od zawsze zamieszkiwał budynki w stylu wiktoriańskim, i uważa również, że fascynującym jest wyobrażenie sobie, że te mieszkania, budynki były zamieszkiwane niegdyś przez ludzi z przeszłości.

Chciałbym zobaczyć zdjęcia tych budynków, zobaczyć je dokładnie takimi, jak wyglądały w innych dekadach, w przeszłości. Sądzę, że ludzie przestają traktować swoje miejsce zamieszkania, jako domy.

Kiedy Duncan pracował nad edycją wspomnieć mężczyzny, który służył podczas II Wojny Światowej („The Reluctant Tommy„, 2010 rok), odwiedził miasto rodzinne owego mężczyny – Bexhill-on-Sea – i odnalazł dom, w którym on dorastał.

Poszedłem tam i zapukałem do drzwi, sądząc być może, że mieszkańcy chcieliby usłyszeć o tym, kto mieszkał w ich domu przed nimi. Jednak nie wykazali żadnego zainteresowania, traktując mnie jako „podróżującego sprzedawcę”.

Wracając do pudełka, które otrzymała jego mama, przepatrując je nie natknął się, czytając listy itp. na żaden skandal rodzinny czy coś podobnego, jednak wiele przedmiotów, które znajdowały się tam, sprawiły, że poczuł się bardziej połączony z rodziną, czuł się cząstką czegoś.

Najbardziej znaczącą niespodzianką dla mnie był fakt, iż urodziłem się dokładnie 100 lat od dnia, kiedy moi prapradziadkowie Lizzie-May i Walter pobrali się. W pudełku znajdowały się rękawiczki, które moja praprababcia miała na sobie podczas ceremonii zaślubin.

Białe rękawiczki, które miała na sobie praprababcia Duncana podczas ceremonii zaślubin.

Od śmierci babci, to ciocia Duncana przejęła „obowiązki” głównego historyka rodziny.

Powiedziałbym, że jestem raczej zaangażowany w jej odkrycia, aniżeli odwrotnie. Myślę, że z mojego pokolenia jestem jedyną osobą w rodzinie, która zainteresowała się historią, przodkami.

Duncan dzieli się 5 wskazówkami dla osób, które otrzymały pamiątki w spadku, czy też są zainteresowane historią rodziny i chcą zatrzymać jakieś przedmioty dla przyszłych pokoleń:

• obchodź się z nimi z ogromną ostrożnością.
• rozmawiaj ze wszystkimi członkami rodziny, którzy mogą coś wiedzieć na temat tych przedmiotów, pamiątek.
• nagraj czy spisz listę tych przedmiotów, i listę załączonych opowieści o nich.
• zabierz je do eksperta, w celu otrzymania dokładniejszych informacji.
• dziel się nimi z innymi członkami rodziny.

Czy podoba Ci się historia Duncana? Czy otrzymałeś w spadku jakieś przedmioty rodzinne z przeszłości/pamiątki? Czy kryły się za nimi jakieś historie? Jeśli miałbyś stworzyć pudełko dla przyszłych pokoleń, co by się w nim znalazło? Podziel się z nam w komentarzach poniżej.