Imiona słowiańskie i chrześcijańskie

Historia imion?

Jednym z najważniejszych źródeł, dzięki któremu można zapoznać się z bogactwem dawnych imion słowiańskich jest Bulla gnieźnieńska z 1136 roku wystawiona przez papieża Innocentego II na prośbę Jakuba ze Żnina, arcybiskupa gnieźnieńskiego. Papież wyliczył w niej posiadłości arcybiskupa, m.in. wsie oraz chłopów w nich mieszkających. Dokument zawiera ponad 300 imion posiadaczy, chłopów, koniuchów, łagiewników (wytwórców łagwi, czyli naczyń drewnianych), a także piwowarów, cieśli i rycerzy.

Imiona słowiańskie wywodzą się z pogańskiej, przedchrześcijańskiej tradycji słowiańskiej lub tworzone na ich wzór. Imiona te nie odwoływały się do żadnych bogów, broni, czy nawet zwierząt. Nadawane były w czasie postrzyżyn i były rodzajem wróżby dla osoby je noszące.

Imiona słowiańskie najczęściej składały się z 2 członów. Np.:  ciech „uciecha, pociecha”  czyli Ciechosław, Wojciech, Sieciech, sław „sława” czyli Sławobor, Gościsław dom czyli Domarad, goj „lek, obfitość, pokój” Częstogoj, woj „wojownik” czyli Wojsław, Częstowoj, myśl „myśleć” czyli Myślimir, Drogomysł.

Charakterystyczną cechą jest dla nich możliwość przestawienia kolejności członów, przez co powstawały pary imion takie jak Sławomir i Mirosław, Radomił. TUTAJ można zobaczyć męskie imiona słowiańskie, natomiast TUTAJ żeńskie imiona słowiańskiego pochodzenia.

Imiona chrześcijańskie najczęściej pochodziły Biblii. Głównym źródłem był Stary Testament jak i Nowego Testamentu. Drugim głównym źródłem imion chrześcijańskich były imiona świętych męczenników i wyznawców okresu starochrześcijańskiego, np. Aleksy, Grzegorz, Klemens, Cecylia oraz imiona świętych średniowiecza: założycieli wielkich zakonów np. Dominik, Franciszek, opatów np. Bernard, Gertruda, zakonników i zakonnic np. Egbert, Hildegarda, pustelników np. Arnulf, Benedykt, biskupów np. Adalbert, Otto oraz członków dynastii panującej np. Karol, Jolanta.

Ogromne znaczenie na formę imienia miały również państwa sąsiednie w szczególności Czechy, Niemcy oraz Rosja. Zapożyczano również imiona z greki, np. Stefan, który pochodzi od Stephanos.

Poprzez przetwarzanie i spolszczanie imion powstały np.  Pach, Pasz, Pasek, Paszek  od imienia Paweł czy Kuba lub Jakusz od imienia Jakuba. Niekiedy także powstawały nowe imiona powstałe z imion obcych, do których do dodano końcówkę -sław np. Janisław, Markusław.

W następnych latach dochodziło coraz więcej imion mających swoje korzenie w mitologii czy literaturze greckiej, np. Hektor. W okresie staropolskim pojawiły się także imiona takie jak Ernest pochodzące z literatury niemieckiej.

Na skutek decyzji soboru trydenckiego, biskupi katoliccy zabronili nadawać imiona, które nie byłyby imionami świętych. Katolicy mogli odtąd wybierać imiona wyłącznie z kalendarza chrześcijańskiego, gdzie z imion słowiańskich były używane przede wszystkim imiona Czesław, Kazimierz, Ludmiła, Stanisław, Wacław, Wojciech i Władysław.  Imiona słowiańskie były używane jedynie przez protestantów lub niekiedy przez szlachtę np. Dobrogost, Zbigniew.

Źródło: Wikipedia