Drzewo genealogiczne Bronisława Komorowskiego

Już w niedzielę 20 czerwca odbędą się wybory na prezydenta Polski. Już teraz możemy powiedzieć, że tak naprawdę największe szanse  z sugestii mediów są pomiędzy Jarosławem Kaczyńskim jak i Bronisławem Komorowskim. Kilka tygodni temu wspominaliśmy na Blogu, iż Lech Kaczyński, co za tym idzie również brat Jarosław pochodzą od Miszka I. Każdy z Nas już pewnie podjął decyzję w sprawi wyborów i spełni swój obywatelski obowiązek i uda się na wybory 2010.

Fot. Polityka / Fotomontaż na podstawie
portretu Ignacego Mościckiego

Ciekawe historie polskich rodów gdyż jest ich więcej są pełne wzlotów i upadków oraz interesujących koligacji i zaskakujących postępków. Dzisiaj przedstawimy to na przykładzie jednego z głównych kandydatów do urzędu prezydenta RP, a mianowicie Bronisława Komorowskiego!

Bronisław Maria Karol Komorowski jest przedstawicielem rodu Komorowskich, znanego od XIV w. Ich najstarszym znanym przodkiem, według „Herbarza” Adama Józefa Bonieckiego, jest urodzony w połowie owego stulecia Dymitr Komorowski z Komorowa herbu Korczak.

Komorowo leżało w ziemi bełskiej w regionie nazywanym Grodami Czerwieńskimi za czasów Bolesława Chrobrego, a potem Rusią Czerwoną za czasów królowej Jadwigi. W okresie panowania Kazimierza Jagiellończyka powstało województwo bełskie, istniejące aż do czasów rozbiorów Polski. Bełz, jeden z Grodów Czerwieńskich, istnieje do dziś jako niewielkie miasteczko, obecnie na Ukrainie, kilka kilometrów od granicy polskiej. W tradycji przechował się herb województwa bełskiego: srebrny gryf ze złotą koroną na czerwonym tle, zajmuje on lewą połowę herbu obecnego województwa podkarpackiego.

Historia rodziny Komorowskich herbu Korczak obejmuje setki osób i nie jest możliwe nawet najbardziej skrótowe przedstawienie całego ich rodu. Jednakże poniżej zostaną przedstawione te najważniejsze!

Pierwszymi z rodu, pojawiającymi się na kartach Polskiego Słownika Biograficznego są dwaj z sześciu wnuków Dymitra: Mikołaj i Piotr Komorowscy.  Wzięli oni udział w węgierskiej wyprawie króla Władysława Warneńczyka w 1440 roku, który powierzył im starostwo spiskie.

Natomiast po 1470 roku Komorowscy stanęli po stronie króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka przeciwko Maciejowi Korwinowi i stracili ziemie słowackie. Władca Polski w rekompensacie za utracone dobra oddał im w posiadanie m.in. Żywiec, Szaflary, Ojców; przejściowo posiadali też Nowy Targ.

Żywiecczyzna należała do Komorowskich przez ok. 150 lat. Zbudowany został wówczas m.in. istniejący do dziś zamek, a w kościele parafialnym dobudowana kaplica Komorowskich. Ich władanie w Żywcu zakończył niesławnie zadłużony hulaka, praprawnuk Piotra, starosta oświęcimski Mikołaj Komorowski, który sprzedał majątek w 1624 roku. Inna część rodu pozostała w ziemi bełskiej; i tak prawnuk Dymitra, Kasper Komorowski był pisarzem ziemskim w Bełzie w połowie XVI wieku, a jego wnuk Jan – podczaszym i podkomorzym w Bełzie oraz sędzią grodzkim i podstarościm w Krakowie w XVII wieku.  Kolejny z rodu, Stefan, był burgrabią w Krakowie i rotmistrzem na dworze królewskim Wazów. Dalsze pokolenia Komorowskich znajdują się również na Litwie. Jan, jeden z wnuków Stefana, był stolnikiem w Nowogródku na początku XVIII wieku. Miał on dwie córki i dziewięciu synów. Spośród nich najwyższą godność w historii rodu osiągnął, urodzony w 1699 roku  Adam Ignacy Komorowski – prymas Polski w latach 1748–59.

Adam Ignacy po uzyskaniu święceń kapłańskich w kraju studiował prawo kanoniczne w Rzymie w Akademii Sapienza, gdzie otrzymał doktorat. Później był kanclerzem kapituły krakowskiej i delegatem na Trybunał Koronny w Lublinie. Był wybitnym mówcą, jego kazania wydawano drukiem. W 1747 roku został mianowany biskupem koadiutorem kijowskim, nie doczekał jednak tam samodzielnego biskupstwa, gdyż  król August III Sas powołał go na stanowisko arcybiskupa gnieźnieńskiego – trzydziestego ósmego prymasa Polski. Okazały dwór prymasa znajdował się w Skierniewicach.

Jędrzej Kitowicz w swoim dziele „Pamiętniki, czyli Historia Polska” napisał o prymasie: „Był pan wspaniały, urodziwy, dwór chował okazały. Wino pijał stare węgierskie i gościom go nie żałował. Głos miał ogromny, przytem wdzięczny; ton kościelny i inne obrządki duchowne umiał doskonale”. Adam Komorowski popierał reformę szkolnictwa zainicjowaną przez księdza pijara Stanisława Konarskiego, a jego rodzony brat Marek był prowincjałem pijarów i bliskim przyjacielem Konarskiego. Prymas Komorowski uzyskał dla siebie i swoich następców przywilej noszenia purpury kardynalskiej. Zmarł w marcu 1759 roku, jego marmurowy sarkofag znajduje się w Bazylice Katedralnej w Łowiczu.

Ponadto w tej linii Komorowskich jest również wielu bohaterów wojennych. Prawnuk innego z braci prymasa – Michał Ignacy Komorowski (1803–45), był porucznikiem ułanów podczas powstania listopadowego i otrzymał złoty order Virtuti Militari. Z kolei jego prawnuk Tadeusz Bór-Komorowski (1895–1966) był dowódcą pułku ułanów w wojnie z bolszewikami i został ranny w słynnej bitwie pod Komarowem. Podczas II wojny światowej był generałem dywizji, dowódcą Armii Krajowej (od 1943 r.) i powstania warszawskiego, a następnie na emigracji naczelnym dowódcą Polskich Sił Zbrojnych i później premierem rządu na uchodźstwie. Poczwórnie został odznaczony orderem Virtuti Militari.

Źródło: Polityka