Historia użytkownika: Siostra

Dzisiaj przedstawimy Wam historię siostry przyrodniej Pani Marioli Postępskiej. A czy Wam udało się odkryć pewne tajemnice rodzinne?

Urodziłam się ponad 50 lat temu jako jedynaczka. Będąc w ostatniej klasie szkoły średniej, szukając w domu jakiś dokumentów natknęłam się na przekazy pocztowe z określoną kwotą pieniędzy z adnotacją na odwrocie „alimenty”. Jakież było moje zdziwienie i zaskoczenie, że mój ojciec był ich nadawcą. Było ich dużo. Przez kilka dni chodziłam jak struta, nie miałam z kim się podzielić tą nowo nabytą informacją. Jakiś wewnętrzny głos mi podpowiadał, abym nic nie mówiła rodzicom. Zawsze marzyłam, aby mieć rodzeństwo jednak los chciał inaczej. Zapamiętałam imię, nazwisko i adres dziewczyny, do której wysyłane były pieniądze. Niedługo potem te pokwitowania na stałe zniknęły z naszego domu.

Po zdaniu matury podjęłam swoją pierwszą pracę w przychodni przeciwgruźliczej w rejestracji. W tamtych czasach był obowiązek co dwa lata prześwietlać płuca. Wysłałam tej dziewczynie wezwanie i czekałam. Tak bardzo chciałam ją zobaczyć i właśnie nadarzyła się ku temu okazja. Jakoś jeszcze wtedy nie mogłam się oswoić, że jest moją przyrodnią siostrą. W tym czasie poznałam mojego przyszłego męża i to jemu zwierzyłam się z moich odkryć. Bardzo mi kibicował. Któregoś dnia przyjechała do przychodni z wezwaniem w ręku, a ja stałam po drugiej stronie okienka jak sparaliżowana po czym obsłużyłam ją jak każdego pacjenta i koniec. Wszystko trwało minuty. Z tamtego okresu zapamiętałam tylko, że nie była do mnie podobna. Był wtedy 1980 rok.

Potem wyszłam za mąż, urodziłam dwójkę dzieci i cały czas o niej myślałam jak nawiązać z nią kontakt. Lata leciały stawałam się dojrzałą kobietą i pragnęłam ją poznać. Gdy dzieci były dorosłe opowiedziałam im, że mają ciotkę i całą tą historię z prośbą, aby zachowały tę wiadomość dla siebie, albowiem dziadkowie nic nie wiedzą o moim odkryciu. Ale w dalszym ciągu nie wiedziałam jak ją znaleźć. Dopiero jak w naszym domu pojawił się komputer, internet i powstał portal „nasza klasa” otworzyła się szansa. Pamiętałam nazwisko, imię i miejscowość z której pochodziła. Wpisałam jej dane i znalazłam kobietę do której pasowały te dane, starszą ode mnie o rok, mieszkającą w Niemczech.

Gdy zobaczyłam jej zdjęcie w powiększeniu nie miałam wątpliwości, że jesteśmy spokrewnione. Była podobna do mojego ojca i mojej babci i ciotki. Jakaż byłam szczęśliwa, ale zaraz też ogarnęły mnie wątpliwości jak zareaguje na wiadomość, że jestem jej siostrą, że niby tu obca kobieta do niej pisze i przedstawia się, że jest siostrą. Tydzień walczyłam sama ze sobą co zrobić, dopiero córka i mąż mnie poparli i namówili do napisania e-maila. Na drugi dzień otrzymałam wiadomość od niej, że wie, że ma siostrę, że szukała mnie przez tyle lat, ale nic z tego nie wychodziło. Za kilka dni do mnie zadzwoniła i jakież było moje zaskoczenie gdy usłyszałam w słuchawce głos swojej nieżyjącej babci, naszej babci.

Odziedziczyła nie tylko po niej urodę, ale i głos. Tego nie da się opisać co wtedy czułam poza tym rozmawiałyśmy jakbyśmy się znały od lat, żadnych barier tak naturalnie bez skrępowania. Pomyślałam wtedy, czy tak właśnie jest jak ma się rodzeństwo, ale przecież my nie byłyśmy razem od urodzenia, czy to jest normalnie? Odnalazłam swoją siostrę po 48 latach, był rok 2008, latem tamtego roku przyjechała do mnie ze swoim mężem. Opowiadaniom nie było końca. Systematycznie ze sobą rozmawiamy przez telefon, piszemy e-maile, dzielimy się troskami, przesyłamy zdjęcia i cieszymy się, że już nie jesteśmy jedynaczkami. Moi rodzice do dzisiaj nie wiedzą, że odkryłam wiele lat temu ich sekret i pewnie do końca ich dni nie powiem im o tym. Bo jeżeli przez tyle lat oni ukrywają to przede mną, to chyba mają swój w tym cel. Przemyśleń na ten temat mam wiele, ale to już odrębny temat. Poza tym nie mam do nich żalu, kocham ich za to, że są i za to, że mam siostrę.