Wywiad z Panią Anną Ordyczyńską, użytkownikiem MyHeritage, a zarazem genealogiem blogerem

Dzisiaj na Blogu wywiad z Panią Anną Ordyczyńską, właścicielką bardzo interesującego bloga genealogicznego, o którym dowiecie się czytając wywiad właśnie z Panią Anną. Urodziła się 24 lutego 1954 roku w Leżajsku. Z tym 15 tysięcznym miasteczkiem na Podkarpaciu związała całe swoje dotychczasowe życie. No, może z wyjątkiem 5 lat, które spędziła w Krakowie studiując biologię na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zaraz po studiach podjęła pracę w Inspekcji Sanitarnej. Początkowo pracowała w Sekcji Higieny Żywności, Żywienia i Przedmiotów Użytku, ale wkrótce zamieniła pracę terenową na pracę mikrobiologa w laboratorium. W międzyczasie zrobiła specjalizację I stopnia w zakresie mikrobiologii na Akademii Medycznej w Krakowie. Przez ponad 25 lat była kierownikiem Pracowni Mikrobiologii i Parazytologii PSSE w Leżajsku. Ma dwoje dzieci: Jerzego i Tomasza. Swoje publikacje z zakresu historii Leżajska i jego mieszkańców, genealogii oraz obyczajów, religii i kultury żydowskiej umieszcza w Internecie na stronie aord.republika.pl

MH: Od kiedy zajmuje się Pani genealogią i jak to się stało, że zainteresowała się Pani badaniami genealogicznymi?

AO: O komputerze marzyłam od dawna, to były czasy, kiedy młodzież fascynowała się prostymi grami komputerowymi na ATARI, a komputerów osobistych wtedy jeszcze nie było. Moje dzieci miały po kilka lat i wcale nie domagały się komputera, ale byłam tak bardzo zdeterminowana, że pod pretekstem zakupu komputera dla moich dzieci zafundowałam im, a właściwie sobie dość kosztowną zabawkę. Kupiłam Amigę 3000 – model o bardziej skomplikowanym systemie operacyjnym, niż ATARI, przydatny do tworzenia grafiki komputerowej, mimo, że nie miałam wówczas zielonego pojęcia jak to działa. Nikt z mojego pokolenia nie miał pojęcia o wiedzy informatycznej. Zaprzyjaźniłam się więc z młodymi, dla których nauka nie była już takim problemem. Na Amidze tworzyłam grafikę z napisami i podkładem muzycznym do czołówek kręconych przeze mnie filmów VHS.  Potem przyszedł czas na komputer PC i kolejne wyzwania. Internet, witryny internetowe. Zaprenumerowałam gazetę informatyczną i z niej krok po kroku zgodnie z instrukcją uczyłam się obsługi MS Office, Excela, Frontpage.  Moje pierwsze strony powstały ok. 10 lat temu. Zawierały informacje genealogiczne, pierwsze drzewo genealogiczne rozrysowane w Excelu, wiadomości historyczne o Leżajsku i leżajskich Żydach. Moje genealogiczne zainteresowania zgłębiałam na Forum Polgenu, a strony Yakiego – prowadzone przez Jacka Kubisa były moim przewodnikiem, wzorem i natchnieniem do działalności genealogicznej.  Sprawdziłam pierwsze wpisy w mojej Księdze Gości. Już w 2002 roku otrzymywałam pozytywne opinie, ale największą radość sprawiły mi listy od bliskich i znajomych o treści ściśle genealogicznej. Internet otworzył mi okno na świat. Poznałam wirtualnie członków rodziny, o której nie miałam pojęcia, że istnieją.

MH: Czy oprócz genealogii ma Pani jeszcze jakieś inne pasje?

AO: Mam wiele ulubionych pasji, które sprawiają mi ogromną satysfakcję. Poświęcam im zbyt dużo czasu i energii, zaniedbując jednocześnie domowe obowiązki, co jest zmorą dla mojej rodziny. Moi bliscy, ale także i znajomi krytykują moje bezinteresowne poświęcanie czasu. Nie rozumieją, że można łączyć przyjemne z pożytecznym, pytają ‘po co ty to robisz, co ty z tego masz?’ Odpowiadam, że satysfakcję. Nie można patrzeć na życie tylko przez pryzmat pieniędzy. Genealog musi być pasjonatem i bezinteresownie poświęcać swój czas. Na genealogii nie da się zarobić. Trzeba posiadać umiejętność obserwacji i dedukcji Scherlocka Holmes’a, jak określiły mnie kiedyś Dorota Kowalska i Karolina Wasielewska w artykule ‘Tropiciele rodzinnych tajemnic’ w Newsweeku. Moje zamiłowanie do fotografii, videofilmowania czy nagrywania na dyktafon wywiadów z ciekawymi osobami ściśle łączy się z pasją genealogiczną.

MH: Prowadzi Pani genealogiczny Blog „W poszukiwaniu korzeni”, jak zrodził się ten pomysł i jakiego typu informacje Pani na nim publikuje?

AO: Pomysł założenia genealogicznego bloga zrodził się niedawno. Dzięki uprzejmości księdza z Kuryłówki uzyskałam dostęp do ksiąg metrykalnych parafii Tarnawiec. Mam możliwość przeglądania ksiąg nie tylko rzymskokatolickich, ale i greko-katolickich z Kuryłówki, Brzyskiej Woli, Tarnawca, Ożanny, Jastrzębca. Jest tam mnóstwo ciekawych informacji do studiowania. Nie tylko o charakterze genealogicznym, ale i historycznym. Przedstawiając na blogu historię rodziny X, posiłkuję się zdjęciami i skanami dokumentów. Wspomnienia, wywiady, informacje na co umierały nasze babki, czy jak wyglądało życie naszych przodków są podpowiedzią jak i gdzie można szukać swojego przodka. Liczę na współpracę, a także na to, że ktoś łyknie bakcyla i zarazi się pasją genealogiczną.

MH: Jakie plany związane z genealogią ma Pani na przyszłość?

AO: Staram się moje dokonania sukcesywnie przelewać na papier. Genealogia mimo, że traktuje o czasach przeszłych jest dziedziną nauki, której nie da się ukończyć. Ciągle coś nowego przybywa i zmusza mnie do wprowadzania korekty danych. Materiałów mam tyle, że nie da się ich wydać w jednym tomie. Chciałabym wydać kilka książek genealogicznych. Na razie piszę do szuflady, bo nikt w rodzinie nie chce tego czytać. Jedynie moja mama, która jest moim głównym źródłem informacji i recenzentem jednocześnie.

MH: Czy uważa Pani, że budowa drzewa genealogicznego jest ważna dla naszych przodów, i dlaczego warto według Pani badać historie rodziny?

AO: Moja Rodzina nie jest zbytnio zainteresowana moimi osiągnięciami i nie mogę liczyć na ich pomoc. Postanowiłam, nie skupiać się tylko na badaniach swoich antenatów. Warto poszerzać krąg poszukiwań o wszystkie połączenia genealogiczne, również linii bocznych pomiędzy dwiema osobami zarówno po mieczu, jak i po kądzieli. W tej dziedzinie pomocna jest dalsza rodzina, a nawet ludzie nie spokrewnieni. Zaraziłam już wiele osób moją pasją. Współpracujemy zgodnie i muszę przyznać, że efekty są bardzo satysfakcjonujące. Genealogiczny Blog „W poszukiwaniu korzeni” nie jest jedynym obszarem działania. Współpracuję również na Forum ‘Historia Leżajska’ założonym przez Genka Kwiecińskiego, który jest również użytkownikiem portalu MyHeritage.pl. Forum ‘Historia Leżajska’ skupia sporo osób zainteresowanych genealogią własnej rodziny. A ponieważ większość z nich ma leżajskie korzenie, mogę powiedzieć, że wspólnie szukamy naszych wspólnych przodków, wspólnie wrzucamy na Forum informacje o historii Leżajska, o leżajskich rodach, prowadzimy dyskusje, korygujemy błędny kierunek poszukiwań. To się opłaca. Współpraca jest podwójną przyjemnością. Poznając historię rodziny, poznajemy historię regionu. Trzeba przy okazji sięgnąć do dokumentów, poznawać na nowo historię, także historię regionu, w którym żyli przodkowie. W ciągu 600 letnich dziejów Leżajska, swoje losy złączyło z miastem wiele znanych i cenionych postaci. Dla części z nich Leżajsk był miejscem urodzenia, inni związali się z nimi poprzez lata nauki, czy pracy. Los wielu znakomitych osób związany był z Leżajskiem. Wielu zdobyło sławę i uznanie w świecie polityki, kultury i nauki. Historię miasta tworzyli jednak, a może nawet przede wszystkim, ci, których sława nigdy nie sięgnęła tak daleko, a którzy mimo to zasługują na pamięć Leżajszczan. Leżajsk był zagłębiem wysokiej klasy specjalistów rzemieślników, którzy zostali sprowadzeni do Leżajska w okresie budowy kościoła i klasztoru. Gdulowie, Kisielewicze, Kiełbowicze, Markiewicze, Ordyczyńscy byli specjalistami w dziedzinie sztukaterii budowlanej.

MH: Czy badając własną historię rodziny odkryła Pani coś interesującego?

AO: Każde nowe odkrycie było dla mnie niezwykle interesujące i wywoływało u mnie wypieki na policzkach. Poszukiwania Stankiewiczów zaczęłam od szukania informacji o książęcej rodzinie Giedrojciów, u której dziadek mój Jan Stankiewicz pracował jako leśniczy. Wiedziałam, że łatwiej mi będzie znaleźć w Internecie informacje o znanym herbowym rodzie, niż o zwykłej, przeciętnej rodzinie. Trop poszukiwań okazał się słuszny. Przy okazji odkryłam w bieszczadzkiej wiosce Żubracze miejsce pochówku księcia Władysława Giedrojcia. Na zarośniętym, zaniedbanym wzgórzu, odkryłam zapomniany stary grób księcia, obok w trawie leżała dodatkowo stara płyta nagrobna. O istnieniu grobu prawie nikt nie wiedział. Opisałam to miejsce na stronie internetowej. Wrzuciłam też kilka zdjęć. Dzisiaj mocno wydeptana ścieżka prowadząca na stary cmentarz w Żubraczem, świadczy, że miłośnicy bieszczadzkich połonin odwiedzają nie tylko Solinę, ale także grób księcia Gedrojcia.

Obaliłam kilka mitów krążących w rodzinie. Jednym z nich była informacja, jakoby po śmierci prapradziadków trójka malutkich osieroconych dzieci była wychowywana przez rodzinę, która szybko pozbyła się opieki nad nimi, wydając je dość szybko za mąż, a jednocześnie zagarniając ich majątek. Jednym z tych dzieci była moja prababka, która rzekomo poślubiła dużo starszego od siebie człowieka. Pradziadek okazał się starszy zaledwie o 3 lata. Fakty, daty, zapisy w księgach przemawiają za błędne myślenie moich członków rodziny. Innym zaskakującym faktem było odkrycie wspólnych korzeni sąsiadów mojej babci Franciszki Feldman z Ćwikłów. Babcia, która dożyła sędziwego wieku, całe życie uważała, że mieszkająca po sąsiedzku w Kuryłówce rodzina Ćwikłów nie jest naszą rodziną. Udało mi się odszukać Kazimierza Ćwikłę urodzoną w 1737 roku i jego żonę Reginę Jurczakową z Ożanny, będących naszymi wspólnymi przodkami.

Pani Annie bardzo dziękujemy za wzięcie udziału w wywiadzie!