Historia Użytkownika: Wojna i medycyna…

Dzisiaj na Blogu kolejna historia rodzinna przedstawiona przez znanego już Państwu Pana Andrzeja Pfeiffera z Sandomierza. Na naszym Blogu znajdują się już dwie historie Pana Andrzeja, jedna związana z funkcją Smart Matches, którą można przeczytać TUTAJ oraz druga związana z poszukiwaniami genealogicznymi oraz również rodziną Pana Andrzeja, możecie ją przeczytać TUTAJ.

Krótko o Panu Andrzeju Pfeifferze.

Pan Andrzej urodził  się  w Sobięcinie  (obecnie dzielnica Wałbrzycha). Jest synem Tadeusza Pfeiffera (1922 – 2003) i Teresy Gyurkovich (1923 – 2004). W 2006 roku, po 33 latach pracy, przeszedł  na emeryturę. W tym czasie był: referentem ogłoszeniowym,  pracownikiem naukowo – dydaktycznym, sprzedawcą,  nauczycielem i  dyrektorem szkoły. Pan Andrzej ma dwójkę dzieci: Krzysztofa i Anię. Do jego zainteresowań należy historia rodziny i Sandomierza jak i twórczość Leonarda Cohena.

Poniżej przedstawiamy kolejną historię Pana Andrzeja tym razem związaną z jego rodziną Szulisławskich i Palestrów. Serdecznie polecamy!

A Wam drodzy czytelnicy życzymy równie pięknych historii rodzinnych jak to ma miejsce u Pana Andrzeja.

_____________________________________________________

Cyriak Zalewski i jego żona Janina z domu Niezabitowska to moi praprapradziadkowie. Z przekazów rodzinnych wiem, że imię mojego praprapradziadka doskonale go charakteryzowało. Imię Cyriak pochodzi bowiem od greckiego słowa „kyrios”, co oznacza pan i władca. Cyriak i Janina mieli córkę Eleonorę, która rzecz jasna w odpowiednim czasie wyszła za mąż za Jana Szulisławskiego. Rodzina Szulisławskich pochodziła ze Stanisławowa, gdzie Jan był urzędnikiem miejscowego starostwa.  Jan i Eleonora, moi prapradziadkowie, mieli troje dzieci. Byli to: ADAM, Janina i moja prababcia Jadwiga. Adam Bogdan Teodor Szulisławski urodził się 1 kwietnia 1865 roku w Tarnowie. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie, a następnie medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł doktora nauk medycznych uzyskał 26 czerwca 1890 roku.

prof. Adam Bogdan Teodor Szulisławski

Jeszcze podczas studiów Adam pracował  w laboratorium Wicherkiewicza w Poznaniu. Uczył się także we Wiedniu u Ernsta Fuchsa.  Potem był hospitantem w klinice Lucjana Rydla. W 1892 roku wrócił do Lwowa, gdzie poślubił Zofię Hebanowską. Na początku 1893 roku Adam został lekarzem pomocniczym w Szpitalu Powszechnym we Lwowie, na oddziale okulistycznym kierowanym przez Emanuela Macheka. Kilka miesięcy później przyszedł na świat Lesław Adam – pierwsze dziecko Adama i Zofii, a cztery lata później córka MARIA. W 1901 roku Adam został privatdozentem okulistyki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, na podstawie pracy sporządzonej pod kierunkiem Adolfa Becka. W 1909 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Niestety, jego doskonale rozwijającą się karierę naukową przerwała nagła śmierć. Adam Szulisławski zmarł na chorobę wieńcową 24 listopada 1911 roku we Lwowie. Syn Adama Lesław poszedł w ślady ojca, skończył medycynę i był lekarzem wojskowym w stopniu kapitana.

Natomiast córka Maria ukończyła gimnazjum sióstr Nazaretanek, a następnie studiowała romanistykę na UJK we Lwowie. Podczas studiów, w roku 1918, zaciągnęła się do oddziałów Orląt Lwowskich i jako sanitariuszka brała udział w wojnie z bolszewikami. U Orląt poznała Henryka Palestra, lekarza epidemiologa, starszego od niej o 28 lat wdowca z kilkunastoletnim synem Romanem, późniejszym światowej sławy kompozytorem. Roman był autorem wielu utworów muzyki poważnej i … muzyki do wielu filmów, m. in. do filmu „Zakazane piosenki”.

Roman Palester s. Henryka

Maria przerwała studia, poślubiła Henryka, a w czerwcu 1923 roku przyszedł na świat ich syn Krzysztof. Jeszcze przed wojną Palestrowie przenieśli się ze Lwowa do Warszawy, gdzie w 1929 roku urodziła się ich córka Małgorzata Maria. We wrześniu 1939 roku Krzysztof Palester, bez zgody rodziców zaciągnął się do wojska, uczestniczył w Kampanii Wrześniowej i został osobiście odznaczony Krzyżem Walecznych przez gen. Juliusza Rómmla. Miał wtedy szesnaście lat.

Maria Palester z d. Szulisławska

Maria, matka Krzysztofa i Małgorzaty, działała w „Żegocie”. W Warszawie, w czasie okupacji, u Marii i Henryka przy ul. Łowickiej 53 m. 8 mieszkała Irena Sendlerowa (1919 – 2008), z którą Maria ściśle współpracowała, a kiedy Pani Irena została aresztowana, była jedną z tych osób, które doprowadziły do Jej uwolnienia z Pawiaka. To właśnie Maria przekazywała pieniądze potrzebne na „wykupienie” Ireny Sendlerowej. Syn Marii Krzysztof był już żołnierzem AK, a w czasie Powstania Warszawskiego członkiem batalionu „Parasol”. Jedyne znane mi zdjęcie Krzysztofa zostało wykonane 1 września 1944 roku na ul. Wareckiej. Niestety, nie mogę tego zdjęcia zamieścić, bo właścicielem praw autorskich jest Muzeum Powstania Warszawskiego. Na tym zdjęciu Krzysztof ma na głowie opatrunek – kilkanaście dni wcześniej stracił lewe oko w walkach na Starym Mieście. We wrześniu 1944 roku Krzysztof zginął na Czerniakowie. Także we wrześniu 1944 roku Maria i Henryk Palestrowie zorganizowali punkt sanitarny przy ul. Fałata 4. Kilka tygodni później punkt ten przemianowano na Szpital Czerwonego Krzyża nr 2, a następnie na Zakład dla Dzieci i Chronicznie Chorych. Los nie oszczędził Marii Palestrowej niczego.

Jej mąż dr Henryk Palester, przetrwał niemal cały okres okupacji we własnym mieszkaniu nie ukrywając się, chociaż był synem Polki i Żyda, a zginął 19 listopada przejechany przez niemiecką ciężarówkę. Maria pozostała sama z piętnastoletnią córką. Postanowiła „uciec” w pracę.  Pracowała wciąż w Zakładzie dla Dzieci i Chronicznie Chorych, który to zakład przeniesiono 31 marca 1946 roku w inne miejsce i zamieniono na Dom Dziecka Warszawy. Maria była drugą kierowniczką tego Domu. Funkcję tę pełniła do 1962 roku, tj. aż do emerytury. Córka Marii Małgorzata Maria ukończyła po wojnie medycynę i aż do emerytury była pracownikiem naukowym Akademii Medycznej w Warszawie.

dr. hab. Małgorzata Maria Palester

18 maja 1980 roku Maria Palester została odznaczona medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”. Zmarła 24 stycznia 1991 roku w Warszawie. Jej córka Małgorzata opiekowała się Panią Ireną Sendlerową, aż do Jej śmierci w 2008 roku. Chciałbym odnaleźć Małgorzatę, co mi się do tej pory nie udało. Mam jednak nadzieję, że uda mi się to za pośrednictwem Pani Anny Mieszkowskiej, autorki książki „Dzieci Ireny Sendlerowej”.